Puerto Maldonado en de Inotawa Lodge
Onze laatste stop is de Inotawa Lodge bij Puerto Maldonado... last but not least gaat hier zeker op. Na de mislukte poging gaat het de volgende dag wel goed en landen we op het vliegveld van Puerto Maldonado aan de Madre de Dios rivier, als we uitstappen lopen we tegen een muur van warmte en vochtigheid op, dat is wel even wat anders dan de gortdroge lucht in de Andes. Hier dus geen gesprongen lippen meer maar wel weer oppassen voor zonnebrand en mosquitos.
Bij de uitgang staat onze gids Victor al te wachten, hij brengt ons naar een grote bus en wij nemen plaats in afwachting van meer gasten. Die blijken er nog niet te zijn dus hebben we de hele bus voor ons zelf. We rijden weg en zien direkt dat we in een hele andere wereld zijn gekomen, het is er vlak en stoffig en de bebouwing bestaat vooral uit halfafgebouwde houten huisjes al dan niet op palen. Het lijkt in de verte een beetje op wat we in Maleisie hebben gezien maar nu met een heel andere cultuur er omheen.
We hebben direkt een klik met Victor die heel enthousiast en open verteld over alles wat we zien, de eerste stop is het kantoortje waar we onze bagage kunnen stallen. Dan gaat het verder naar Puerto Maldonado waar we een stadstour krijgen, er gaan nog een gids en een meisje mee, Arno en Kathy. Arno blijkt een duitse jongen die hier is blijven plakken in 2001 en inmiddels getrouwd is met een Peruaanse, Kathy is een Frans meisje van 21 jaar dat in Amerika studeerd en momenteel werkt in een bergdorpje in Ollantaytambo. Haar doel is om de mensen van de bergdorpjes te bereiken en te zorgen dat deze zich bewuster van goede voeding voor de kids, medicijnen en geboorteplanning worden. Zij spreekt inmiddels vloeiend Spaans en woont bij een gastgezin in een probleemwijk in de buurt van Cusco.Iedere dag loopt zij 1,5 uur van en naar haar project met een eind hout om eventuele belagers van zich af te slaan... Heftig om te horen! Maar zij verteld dat ze maar een keer er op los heeft geslagen heeft en toen bleek het een man te zijn die zijn schaap kwijt was. De arme man kwam uit het niets uit de bosjes maar begreep haar actie volledig overigens! En dan te weten dat de moeder van Kathy zich zorgen maakt over het feit dat zij bij het gastgezin geen stromend water en electriciteit heeft...Wij vinden haar in ieder geval a tough woman!!
Viktor laat ons de brug over de Madre de Dios zien die lijkt op de Golden Gate in San Francisco. De schaduwkant van de brug is wel dat de veerboten die het transport vroeger verzorgden nu werkeloos aan de kant liggen Tja, ieder voordeel heb zijn nadeel zullen we maar zeggen. Wat ook opvalt is dat er hier minder auto's zijn, alles gebeurt met brommertjes, ook het taxivervoer, de taxibrommerchauffeurs zijn herkenbaar aan een geel helmpje en dito hesje. Na de stadstour gaan we naar een bar voor heerlijke verse sapjes en een stukje gegrild vlees.
Dan naar het kantoor terug om de bagage te organiseren want er mag niet te veel mee in boot naar de Inotawa Lodge.Inmiddels komen er nog een groepje Nederlanders aan en drie Peruaanse vrouwen uit Lima bij en dan ......vamos ! Onderweg vanuit de bus zien we het landschap aan ons voorbij trekken, de bebouwing wordt steeds dunner en al gauw zien we alleen af en toe nog een huisje op een plantage. Dan zijn we bij de rivier en mensen en bagage worden ingeladen voor de anderhalf uur durende boottocht naar de Lodge. Zeker geen straf, we hebben een goed zicht op de dicht begroeide oevers en stilletjes hopen we op een paar kaaimannen maar die zien we helaas niet. Ook aapjes en andere dieren laten zich nog niet zien. De lunch gebruiken we in de boot en die bestaat uit een in bananenblad gestoomd rijst gerecht met kip en veel groente,absoluut heerlijk!
Bij de Lodge aangekomen moeten we een lange trap op om op de oever te komen, de rivier staat in de regentijd duidelijk hoger, dan een eindje lopen en als de eerste bebouwing in zicht komt zijn de oohh's en aaahhh's niet van de lucht. Het ziet er geweldig uit, alles is heel natuurlijk ingepast in de natuur, huisjes van bamboe met palmbladeren dak en er zijn een paar grotere slaapvertrekken met wat minder privacy. We lopen verder naar de bar en ontmoeten daar de rest van de crew, Liliana die de bediening doet, Luisa de chefkok en Gonzalez die gids is en s'avonds de cocktails maakt. Onderweg hadden we al kennis gemaakt met de tuinmannen en de huishoudelijke dienst. Het voelt heel goed allemaal, Monique is door Liliana direct al tot "princessa" gebombardeerd. Na de kennismaking gaat het naar de bungalow voor een frisse douche en met fris bedoel ik ook fris, er is geen warm water en ook geen stroom op de kamer. Alleen bij de bar is er ' s avonds van 6 tot 10 stroom van een generator om van alles op te laden.Wel staan er,hoe gezellig, twee kaarsjes op elk een standaard met voor elke kaarsenstandaard 1 aansteker. Wie meer licht wil moet de zaklamp gebruiken...
Om 18.00 uur moeten we klaar zijn voor de avondwandeling door de jungle met Viktor. De wandeling is rond de Lodge en aangezien die midden in de jungle staat gaan we waarschijnlijk wel wat zien.
Bij de bar begint het al met een aantal nachtaapjes die in een enorme bamboe zitten. Dan begint de wandeling en zien we een grote taratula die door Viktor uit zijn holletje gelokt wordt daarna een slang, een paar vuurvliegjes met twee lampjes op de kop die aan en uit gaan(net een fietslampje) en pakt hij een sprinkhaan die er uitziet als een fris groen blaadje.
Na de wandeling is het tijd voor het diner, dit is ook hier weer geweldig met een heerlijk soepje vooraf dan een gerecht met veel groente, het nagerecht bestaat uit allerlei vers fruit.
Dan snel slapen want de volgende ochtend moeten we om 04.30 uur op voor de claylick, niet dat wij aan de klei likken, dat doen papagaaien en parkieten die op een aantal plekken langs de rivieroever stukjes klei eten om beschermd te zijn tegen toxines in fruit dat ze eten. Wie zou ze dat verteld hebben vraag je je af............???!
Na de claylick, waarbij we vooral de groene papegaaien hebben gezien, gaan we ontbijten en hebben even vrij voordat we een wandeling gaan maken over een plantage in de buurt, die wandeling is ook weer heel leerzaam, Victor laat ons een keur aan planten en bomen zien die in de keuken gebruikt worden. Zo is er een knoflookboom, wilde koriander, een soort gemberwortel en allerlei andere planten die zo uit de jungle de keuken in gaan.
We komen een verlaten hut tegen waar de termieten zich tegoed aan doen, onderweg zien we veel mooie bloemen waaronder prachtige Heleconia's die, zo laat Victor ons zien, voor vele versier doeleinden geschikt zijn. Er worden klauwen, oorbellen en een fopneus van gemaakt.. Na de lunch gaan we naar een meer om op piranha's te vissen, nu is vissen niet direct onze hobby maar we zien wel. Na een boottochtje zien we een familie capybara's, dit zijn reuzen marmotten die in en rond de rivier leven. Deze worden in tegenstelling tot de cavia's hier niet gegeten. Dan komen we na nog een mooie wandeling bij het meer waar de boot wacht en we het meer op gaan, Victor legt aan en de hengels worden uitgedeeld, het aas bestaat uit stukjes vlees en los geht's. Ik vang(wonder boven wonder ) de eerste piranha, het is een geelbuik, die door Victor van de haak gehaald wordt en krijgen uitleg over het visje. Piranha's zijn veel minder gevaarlijk dan alle verhalen en films doen geloven, volgens Victor kunnen we volledig veilig in het meer gaan zwemmen ook de aanwezige kaaimannen zouden geen probleem zijn..........we doen het toch maar niet.
Na de eindscore, Victor 3 piranha's 1 sardine, Monique 1 piranha en myself 2 stuks gaan we terug, tijdens de wandeling laat Viktor ons ook weer van alles zien en vooral ook horen. Op de terugweg in het donker gaan we proberen kaaimannen te spotten maar we zien helaas alleen een kleintje van een paar dagen oud. Daarna bij terugkomst weer een heerlijke maaltijd in de lodge en een goed gesprek met Victor onder het genot van een flesje peruaanse rode wijn van Tacama. Dan onder de douche en slapen onder de klamboe om uitgerust te zijn voor de volgende dag met weer veel activiteiten.
Die bestaan deze dag uit een boottocht naar het nationale park Tambopata met aansluitend een wandeling van 5 km naar een meer waar we reuzenotters hopen te zien. We zijn net onderweg als er een enorm lawaai uit de jungle komt, wij willen omkeren maar victor wenkt ons lachend dichterbij. Het blijken brulapen te zijn die hun territorium markeren. Brullen kunnen ze zeker, horen en zien vergaan je bijna. Na dit incident lopen we in een lekker tempo en in stilte verder waarbij Victor een eindje vooruit gaat om beter te kunnen spotten en dat lukt hem heel goed, we zien even verder de brulapen en tal van andere dieren.
Bij het meer nemen we plaats in een kano en koersen dicht langs de oever over een spiegelglad meer met alleen de junglegeluiden om ons heen. Een van die geluiden komt van een soort kalkoen die klinkt als een astmapatient en wordt daarom ook astmabird genoemd in de volksmond. Het is een gehijg van jewelste. Dan zien we beweging in het water, het is een hele familie otters die op het punt staat te gaan vissen. Ze vissen beter dan wij, in snel tempo wordt de ene na de andere piranha verorberd. Het is een geweldig gezicht, ze zijn de volledige alleenheersers van het meer en de enorme beesten glijden soepel door het water. Na dit geslaagde avontuur wandelen we dezelfde 5 km terug naar de boot die ook nu weer op tijd klaar ligt. De rest van deze dag kunnen we luieren, heerlijk....in de hangmat!!
De volgende dag moeten we weg maar op ons verzoek gaan we nog een keer naar de claylick om nog wat meer soorten papegaaien te zien. Dit betekend wel dat de wekker op half 5 moet maar dat hebben er voorover, ook Kathy gaat mee. Deze keer zien we inderdaad meer soorten en gaan dan voldaan terug om te ontbijten de de rugzakken in te pakken. Terug in Puerto Maldonado heeft Victor nog een verrassing, we gaan naar het zwembad en daarna lunchen in de stad, helemaal goed.
Dan naar het vliegveld en afscheid nemen waarna we al snel in het vliegtuig naar Lima zitten. De vlucht verloopt goed en op het vliegveld wacht onze taxi alweer, de rit duurt erg lang en is heel hectisch vanwege het spitsuur. De claxon is hierbij een onmisbaar instrument. Eindelijk komen dan bij hostal Buena Vista aan waar alles begon.
De volgende dag gebruikt Monique om alle vrije ruimte in de bagage op te vullen met Inka souveniers, dat lukt allemaal heel goed, daarna een broodje en dan wachten op de taxi naar het vliegveld voor de terugreis.
Groetjes Monique en Richard
Ollantaytambo, Aguas Callientes en Machu Picchu
Na de Larestrail komen we aan in Ollantaytambo, een van de oudste steden van Peru en genoemd naar beroemde Inkakrijger Ollantay. Het is dan ook een mooie stad met veel mooie oude panden in Inkastijl en natuurlijk ook een mooi plein met veel verkoopactiviteiten waaronder ook weer veel handwerk. Carlos brengt ons naar het Hostal Samanapac alwaar we verrast worden. Het is een prachtige locatie omgeven door mooie perfect onderhouden tuinen, een oase in de stad.
Hierna gaan met ons vieren (Reinhart;Carlos en wij ) lunchen bij een barretje in de stad, ook hier weer verrassend goede producten en lekkere biertjes. Carlos brengt Reinhart naar het station en daarna ons weer naar het hostal waar een ietwat emotioneel afscheid volgt. Drie dagen damen zwoegen schept toch een band. Nu lekker onder de douche na drie dagen even de stad in om een pizza te scoren, we lopen een pizzeria in en gaan zitten, na een poosje rukt de serveerster zich los uit de soap waarnaar ze zit te kijken en neemt de bestelling op. Een ander meisje komt het brengen, zij draagt iets in een volledig gesloten kleurige doek op de rug en we kunnen niet nalaten te vragen wat het is. Het blijkt een baby te zijn die rustig slaapt terwijl mamma aan het werk is. De kinderopvang is dus prima geregeld hier. Na de maaltijd gaan we dan eindelijk slapen.
De volgende ochtend na een geweldig ontbijt gaan we nog even de stad in maar Monique voelt zich niet helemaal lekker( de pizza van gisteravond?). We lopen toch maar even bij een zgn. drugstore naar binnen. Daar krijgen uitgebreid advies en er komen twee grote dozen pillen op de balie.
Wel wat veel denk ik nog .....maar wat schets mijn verbazing? De dozen gaan open en de schaar gaat in de strips, de pillen zijn per stuk te koop, dat is nog eens handig. Hierna naar het hostal en pakken voor de trein naar Aguas Callientes, we gaan met de brommerriksja naar het station en daar gaat alles volgens een strak schema. Eenmaal in de trein zitten we (hoe toevallig) tegenover twee jongens uit Holten. De trein ziet er geweldig uit, hij komt zo uit een film en ook de service is geweldig, we hobbelen door een fantastisch landschap met een snelheid die eigenlijk niet in 2014 past maar heel ontspannend werkt.
Dan rollen we Aguas Callentes binnen en zien in een flits Reihart zitten die op zijn aansluiting wacht, de trein rolt verder en stopt midden in de plaats en ik bedoel dan ook echt in de plaats Aan weerszijden van het spoor loopt een soort perron en daar begint ook de plaats Aquas Calientes. De restaurants en winkeltjes zijn op elkaar gestapeld om maar zo dicht mogelijk op het spoor te zitten. Het ademt de sfeer van een portaal naar een andere wereld. Ook heel bijzonder is de veiligheid op het spoor, waar je in Nederland nog niet langs het spoor mag wandelen loopt iedereen hier op het spoor, alle goederen die aankomen worden door kruiers tussen de rails door verdeelt over de stad met kruiwagens die niet helemaal volgens Arbonormen geladen tegen de berg op geduwd worden.
De volgende dag gaat het naar Machu Picchu met de bus. Lopen kan ook maar we zijn blij dat we rijden als we een poosje onderweg zijn. Boven aangekomen is het heel mistig en we besluiten eerst naar de Sungate te gaan, dit is de ingang vanaf de Inkatrail. Het is een behoorlijke klim die anderhalf uur in beslag neemt maar zeker de moeite waard blijkt als we bijna boven zijn en de zon doorbreekt. Nu hebben we een geweldig uitzicht op de omgeving en Machu Picchu. Daarna weer naar beneden en de Incastad nader bekijken. Het is werkelijk niet te geloven wat de Inka's hier hebben gedaan, heel bijzonder. Daarna terug naar Aguas Callientes om ons voor te bereiden op de treinreis naar Poroy en daarna met de taxi terug naar Cusco. De treinreis is weer fantastisch, we zitten (hoe toevallig) weer tegenover de jongens uit Holten en wisselen ervaringen uit. Dit is een nog luxere trein met een bijbehorende service die zijn toppunt bereikt als er kort voor aankomst in Poroy nog een modeshow door het personeel komt van diverse kleding vervaardigd van de vacht van de Alpaca, natuurlijk gevolgd door een verkoop. Wij hebben een taxi geregeld en delen die met de jongens uit Holten die (hoe toevallig) in het hostal tegenover ons verblijven.
Nu bereiden we ons voor op de jungle, dat betekent Malariapillen slikken en kledingkeuzes maken want er mag niet teveel mee. De malariapillen veroorzaken enig ongemak in de vorm van buikloop maar dit is voor de vlucht weer onder controle. We gaan vlot aan boord en zijn over een uurje of zo in Puerto Maldonado denken we maar dat loopt even anders, na een half uur roept de piloot om dat er niet geland kan worden in Puerto Maldonado vanwege zware regen en storm en we gaan weer terug naar Cusco. Wat nu? Nou dat valt mee, alles wordt perfect geregeld, een goed hotel met dito maaltijden en zakgeld voor taxivervoer. Helemaal goed geregeld dus en een extra avondje Cusco is zeker geen straf.
Ga je ooit naar Peru, een absolute aanrader, dan kun je met gemak 3- 4 dagen in Cusco verblijven. Er is zoveel te zien enhet is ook nog eens een shoppingwalhalla voor prachtige souveniers! Ook in Ollantataytambo is het goed vertoeven voor minimaal 2 volle dagen.
Met de bus van Puno naar Cusco en de Larestrail
Na ons bezoek aan het het mooie Titicacameer vertrekken we met de bus van Puno naar Cusco. Het leuke van het reizen met de luxe toeristenbus is dat de stoelen zeer comfortabel zijn , de prijs goed is en je ziet ook nog wat ziet van de omgeving. Samen met ,inmiddels te noemen Nieuw- Zeelandse vrienden, Wendy en Ken stappen we aan boord en ontdekken al snel de luie stand van de stoelen in de bus. Zo houden we het best een paar uurtjes vol! Na een stop onderweg voor toiletbezoek, drinken ,eten en na het bekijken van een uitstalling van kleurige souveniers komen we na 5 uur aan in Cusco. Volgens Ken en Wendy ,die er een week geleden waren, moet het een geweldige stad zijn en zodra we binnen de stadspoort komen zien wij dat ook met eigen ogen. We zien prachtige monumentale panden in Incastijl. Dat betekend de begane grond grote stenen en daarna adobe (leem). Ook zijn er aan de panden houten balkons aangebracht. We spreken dezelfde avond af om met Ken en Wendy ergens te gaan eten in de stad. In ons hotel hebben we eerst nog een briefing over wat komen gaat van Yaneth de plaatselijke agente die mooi op tijd is. Waar we niet op hebben gerekend is de komst van Carlos ,onze gids voor de Larestrail die overmorgen zal starten. Hij komt met het minder goede nieuws dat we om 0.400 uur worden opgehaald om een wegafsluiting te omzeilen. We raken niet in paniek ,want we gaan eerst lekker uit eten met Ken en Wendy en hebben daarna nog een relaxte dag in Cusco. We rennen naar de Plaza de Armas waar we om 19.30 uur hebben afgesproken met Ken en Wendy en zoeken een leuk restaurantje.
Na ons goede verblijf en nog nagenietend van de mooie stad Cusco vertrekken we in een rammelende taxi naar het meetingpoint van de Larestrail om met een lokale bus om 04.00 uur te vertekken naar Lares. Ook ontmoeten we daar onze Kok Toribio, Carlos onze gids en ook ontmoeten daar onze medereiziger Reinhart uit Duitsland. De lokale bus is ook een verhaal waard. Het hele geval wordt volgepakt met mensen, materiaal en levende have. Und los gehts! Wij hebben zoveel mogelijk de ogen dicht gehad om niet te veel van de capriolen van de chauffeur te hoeven meemaken die op de glibberige bergweg erg veel haast schijnt te hebben. Na een overstap komen we in Lares aan waar alles uit de bus en van het dak gaat. Nietsvermoedend pak ik een zak aan van het dak en merk dat er levende kippen in zitten ( heel bijzonder). We gaan met Carlos een hapje eten en daarna een stukje inlopen naar de warmwaterbronnen waar we even heerlijk kunnen ontspannen voor we aan echte werk gaan beginnen. Na de lunch gaat we dan eindelijk beginnen ....de eerst klim gaat 600 meter omhoog en al met al zijn we een goede 4 uur onderweg. bij aankomst bij onze eerste rustplaats staan de tentjes reeds opgezet en verwelkomt onze kok ons met een cocathee en koekjes. Moe maar voldaan schuiven een uur later aan het perfecte diner in de hoofdtent en kruipen we niet veel later in de mummyslaapzak van onze tent. Morgen staat ons een hele uitdaging te wachten namelijk de beklimming van de pas op een hoogte van ongeveer 4700 meter.. We worden om 5.30 uur gewekt door Carlos die met 2 kopjes cocathee voor de ingang van de tent staat.Hij meld dat we een balf uurtje later in de hoofdtent aan kunne schuiven in de hoofdtent voor het ontbijt. En dat heeft onze Toribio weer goed bereid: pancakes, brood ,jam en omelet met groente...kortom we kunnen er voorlopig tegen aan. Onze toilet voorziening bestaat uit een hok met een gat in de grond en er is toch ook wel iets wat op een wasbak lijkt en er komt stromend water uit de aanwezige kraan.Wie kan er klagen als je vervolgens om je heen kijkt? Het is een schattig ,klein, primitief boerendorpje met veel halfafgebouwde huisjes omringd door hoge bergen. Als we bijna klaar voor vertrek zijn komt een in lokale kleding gehulde vrouw met een allerschattigst kind haar koopwaar aanprijzen. Niet te weerstaan en we kopen allemaal iets en ik vraag nog of ik een foto van de kleine mag maken,wat geen probleem is.
Dan gaan we de grote uitdaging van deze dag aan .....de wandeling naar 4700 meter! We lopen door een prachtig landschap en onderweg verteld Carlos veel over de plaatselijke bevolking en de planten -en dierenwereld. Ook zijn er rustmomenten ingelast om te wennen aan de hoogte, maar desondanks krijgen we er toch een beetje last van. Ik (Monique) merk dat ik druk op mijn hoofd krijg en dat is een eerste teken van hoogteziekte. Ik vraag aan Carlos of het verstandig is een pil in te nemen tegen hoogteziekte. Hij heeft eerst nog een ander middel een petto : nl. een bloemwatertje wat geinhaleerd moet worden. Ook trekt hij alles uit kast om de wandeling zo aangenaam mogelijk te maken door om een soort peruaanse blokfluit een deuntje te spelen. Echter het helpt in de klim daarna niet tegen de hoogteziekte en dan gaat de pil en ook de zuurstof erin! En daar gaan we weer ,iedereen enigzins snakkend naar adem, op naar de top!
Het irritante is dat Reinhart, die aan zijn eerste flinke trekking bezig is voorop loopt en het wonderbaarlijk goed doet en door ons vanaf nu " das naturtalent" genoemd wordt. Eenmaal ,ietwat geëmotioneerd, op het hoogste punt gekomen begint Carlos een kleine ceremonie voor Inti (de zon) en pacha mama (de aarde). Ook komen er kruiden ,cocablader,water,spreuken en water aan te pas. Ook speelt hij nog een stemmig deuntje op zijn fluit. Hierna kan het afdalen met zicht op een prachtig gletsjermeer beginnen.... Na een lunch onderweg in de opgezette tent van kok Toribio denken we het ergste gehad te hebben, maar dat blijkt een vergissing. Was de beklimming zeer zwaar te noemen er komt geen eind aan de afdaling op het met rotsen bezaaide pad. Onze , heupen en voeten krijgen er flink van langs. Een en ander neemt zoveel tijd in beslag dat we toch iets achter op schema raken en als Carlos ook meld dat de brug over de rivier wegeslagen is ,waardoor we een eind moeten omlopen. Doordat het ook nog eens begint te schemeren duurt het allemaal nog langer. We komen redelijk gesloopt aan bij het opgezette tentenkamp en willen eigenlijk maar een ding...in de mummy!!
Maar Toribio en de inmiddels ook toegevoegde paardenman zijn al druk aan het kokkerellen.We proberen om rechtop aan de tafel te blijven zitten maar helaas klappen onze ogen voor de eerste gang nog dicht en gaan we naar de tent met de medeling dat we de volgende dag nog maar 2 uur hebben te gaan . Bij het ontwaken de volgende ochtend kunnen we dan eindelijk ook zien waar we zijn beland. Ook weer een mooi dorpje omringd met nog in de mist gehulde bergen.We voelen ons goed en na weer een heerlijk ontbijt met pancakes, brood en jam stappen we zonder problemen de laatste 2 uur van deze trekking weg.
Carlos brengt ons met een taxibus naar onze volgende overnachtingsplaats in Ollantaytambo en daar nemen we afscheid van Reinhart en ook bijna snikkend van Carlos!
Van hieruit stappen we morgen op de trein naar Aquas Calientes voor de magische plek van de Inca's, de verborgen stad :Machu Picchu!
Daarover later meer!
Groeten Richard en Monique
Puno, Amantani en Taquile ........nieuwe poging
Ze levenvan visvangst en vervaardigen van textiel.Een aantal voor toeristen bereikbaar en daar zijn we nu naar onderweg. Op het eilandje aangekomen worden we begroet en krijgen uitleg van onze gids Lucho over het leven op de eilanden en het maken ervan. Dan is er vije tijd, we lopen over het eiland( een beleving die denk ik te vergelijken is met lopen op een rietveld in ons eigen Giethoorn. Overal staan hutjes en er is een centrale keuken, die helemaal nat gemaakt moet worden voor het vuur aangaat. redelijk verstandig lijkt me. We krijgen een inkijkje in een hutje waar naast een bed ook een enorme accu en een tv staat. Heel bijzonder. De accu wordt geladen door een klein zonnepaneeltje. Voor wat hoort wat dus worden we meegetroond naar een uitstalling van handwerk, vervaardigd op het eiland. We kunnen er niet omheen(o ..wat erg) om iets te kopen waar wij natuurlijk weer te veel voor betalen maar het is ze gegund.Na dit bezoek begint de 3 uur durende boottocht naar Amantani, een eiland in het meer waar ook Uros wonen die net als de rietmensen meer Quechua dan Spaans spreken. Quechua is de taal van de Inka's.
Puno, Amantani, Taquile vervolg....in verband met internet problemen.........
Ze leven van visvangst en het vervaardigen van textiel. Een aantal eilanden is voor toeristen bereikbaar en daar zijn we nu naar onderweg. Op het eilandje aangekomen worden we begroet en krijgen uitleg van onze gids Lucho over het leven op de eilanden en het maken ervan. Dan is er vije tijd, we lopen over het eiland( een beleving die denk ik te vergelijken is met lopen op een rietveld in ons eigen Giethoorn. Overal staan hutjes en er is een centrale keuken, die helemaal nat gemaakt moet worden voor het vuur aangaat. redelijk verstandig lijkt me. We krijgen een inkijkje in een hutje waar naast een bed ook een enorme accu en een tv staat. Heel bijzonder. De accu wordt geladen door een klein zonnepaneeltje. Voor wat hoort wat dus worden we meegetroond naar een uitstalling van handwerk, vervaardigd op het eiland. We kunnen er niet omheen(o ..wat erg) om iets te kopen waar wij natuurlijk weer te veel voor betalen maar het is ze gegund.Na dit bezoek begint de 3 uur durende boottocht naar Amantani, een eiland in het meer waar ook Uros wonen die net als de rietmensen meer Quechua dan Spaans spreken. Quechua is de taal van de Inka's.