Na ons bezoek aan het het mooie Titicacameer vertrekken we met de bus van Puno naar Cusco. Het leuke van het reizen met de luxe toeristenbus is dat de stoelen zeer comfortabel zijn , de prijs goed is en je ziet ook nog wat ziet van de omgeving. Samen met ,inmiddels te noemen Nieuw- Zeelandse vrienden, Wendy en Ken stappen we aan boord en ontdekken al snel de luie stand van de stoelen in de bus. Zo houden we het best een paar uurtjes vol! Na een stop onderweg voor toiletbezoek, drinken ,eten en na het bekijken van een uitstalling van kleurige souveniers komen we na 5 uur aan in Cusco. Volgens Ken en Wendy ,die er een week geleden waren, moet het een geweldige stad zijn en zodra we binnen de stadspoort komen zien wij dat ook met eigen ogen. We zien prachtige monumentale panden in Incastijl. Dat betekend de begane grond grote stenen en daarna adobe (leem). Ook zijn er aan de panden houten balkons aangebracht. We spreken dezelfde avond af om met Ken en Wendy ergens te gaan eten in de stad. In ons hotel hebben we eerst nog een briefing over wat komen gaat van Yaneth de plaatselijke agente die mooi op tijd is. Waar we niet op hebben gerekend is de komst van Carlos ,onze gids voor de Larestrail die overmorgen zal starten. Hij komt met het minder goede nieuws dat we om 0.400 uur worden opgehaald om een wegafsluiting te omzeilen. We raken niet in paniek ,want we gaan eerst lekker uit eten met Ken en Wendy en hebben daarna nog een relaxte dag in Cusco. We rennen naar de Plaza de Armas waar we om 19.30 uur hebben afgesproken met Ken en Wendy en zoeken een leuk restaurantje.

Na ons goede verblijf en nog nagenietend van de mooie stad Cusco vertrekken we in een rammelende taxi naar het meetingpoint van de Larestrail om met een lokale bus om 04.00 uur te vertekken naar Lares. Ook ontmoeten we daar onze Kok Toribio, Carlos onze gids en ook ontmoeten daar onze medereiziger Reinhart uit Duitsland. De lokale bus is ook een verhaal waard. Het hele geval wordt volgepakt met mensen, materiaal en levende have. Und los gehts! Wij hebben zoveel mogelijk de ogen dicht gehad om niet te veel van de capriolen van de chauffeur te hoeven meemaken die op de glibberige bergweg erg veel haast schijnt te hebben. Na een overstap komen we in Lares aan waar alles uit de bus en van het dak gaat. Nietsvermoedend pak ik een zak aan van het dak en merk dat er levende kippen in zitten ( heel bijzonder). We gaan met Carlos een hapje eten en daarna een stukje inlopen naar de warmwaterbronnen waar we even heerlijk kunnen ontspannen voor we aan echte werk gaan beginnen. Na de lunch gaat we dan eindelijk beginnen ....de eerst klim gaat 600 meter omhoog en al met al zijn we een goede 4 uur onderweg. bij aankomst bij onze eerste rustplaats staan de tentjes reeds opgezet en verwelkomt onze kok ons met een cocathee en koekjes. Moe maar voldaan schuiven een uur later aan het perfecte diner in de hoofdtent en kruipen we niet veel later in de mummyslaapzak van onze tent. Morgen staat ons een hele uitdaging te wachten namelijk de beklimming van de pas op een hoogte van ongeveer 4700 meter.. We worden om 5.30 uur gewekt door Carlos die met 2 kopjes cocathee voor de ingang van de tent staat.Hij meld dat we een balf uurtje later in de hoofdtent aan kunne schuiven in de hoofdtent voor het ontbijt. En dat heeft onze Toribio weer goed bereid: pancakes, brood ,jam en omelet met groente...kortom we kunnen er voorlopig tegen aan. Onze toilet voorziening bestaat uit een hok met een gat in de grond en er is toch ook wel iets wat op een wasbak lijkt en er komt stromend water uit de aanwezige kraan.Wie kan er klagen als je vervolgens om je heen kijkt? Het is een schattig ,klein, primitief boerendorpje met veel halfafgebouwde huisjes omringd door hoge bergen. Als we bijna klaar voor vertrek zijn komt een in lokale kleding gehulde vrouw met een allerschattigst kind haar koopwaar aanprijzen. Niet te weerstaan en we kopen allemaal iets en ik vraag nog of ik een foto van de kleine mag maken,wat geen probleem is.

Dan gaan we de grote uitdaging van deze dag aan .....de wandeling naar 4700 meter! We lopen door een prachtig landschap en onderweg verteld Carlos veel over de plaatselijke bevolking en de planten -en dierenwereld. Ook zijn er rustmomenten ingelast om te wennen aan de hoogte, maar desondanks krijgen we er toch een beetje last van. Ik (Monique) merk dat ik druk op mijn hoofd krijg en dat is een eerste teken van hoogteziekte. Ik vraag aan Carlos of het verstandig is een pil in te nemen tegen hoogteziekte. Hij heeft eerst nog een ander middel een petto : nl. een bloemwatertje wat geinhaleerd moet worden. Ook trekt hij alles uit kast om de wandeling zo aangenaam mogelijk te maken door om een soort peruaanse blokfluit een deuntje te spelen. Echter het helpt in de klim daarna niet tegen de hoogteziekte en dan gaat de pil en ook de zuurstof erin! En daar gaan we weer ,iedereen enigzins snakkend naar adem, op naar de top!

Het irritante is dat Reinhart, die aan zijn eerste flinke trekking bezig is voorop loopt en het wonderbaarlijk goed doet en door ons vanaf nu " das naturtalent" genoemd wordt. Eenmaal ,ietwat geëmotioneerd, op het hoogste punt gekomen begint Carlos een kleine ceremonie voor Inti (de zon) en pacha mama (de aarde). Ook komen er kruiden ,cocablader,water,spreuken en water aan te pas. Ook speelt hij nog een stemmig deuntje op zijn fluit. Hierna kan het afdalen met zicht op een prachtig gletsjermeer beginnen.... Na een lunch onderweg in de opgezette tent van kok Toribio denken we het ergste gehad te hebben, maar dat blijkt een vergissing. Was de beklimming zeer zwaar te noemen er komt geen eind aan de afdaling op het met rotsen bezaaide pad. Onze , heupen en voeten krijgen er flink van langs. Een en ander neemt zoveel tijd in beslag dat we toch iets achter op schema raken en als Carlos ook meld dat de brug over de rivier wegeslagen is ,waardoor we een eind moeten omlopen. Doordat het ook nog eens begint te schemeren duurt het allemaal nog langer. We komen redelijk gesloopt aan bij het opgezette tentenkamp en willen eigenlijk maar een ding...in de mummy!!

Maar Toribio en de inmiddels ook toegevoegde paardenman zijn al druk aan het kokkerellen.We proberen om rechtop aan de tafel te blijven zitten maar helaas klappen onze ogen voor de eerste gang nog dicht en gaan we naar de tent met de medeling dat we de volgende dag nog maar 2 uur hebben te gaan . Bij het ontwaken de volgende ochtend kunnen we dan eindelijk ook zien waar we zijn beland. Ook weer een mooi dorpje omringd met nog in de mist gehulde bergen.We voelen ons goed en na weer een heerlijk ontbijt met pancakes, brood en jam stappen we zonder problemen de laatste 2 uur van deze trekking weg.

Carlos brengt ons met een taxibus naar onze volgende overnachtingsplaats in Ollantaytambo en daar nemen we afscheid van Reinhart en ook bijna snikkend van Carlos!

Van hieruit stappen we morgen op de trein naar Aquas Calientes voor de magische plek van de Inca's, de verborgen stad :Machu Picchu!

Daarover later meer!

Groeten Richard en Monique