Onze laatste stop is de Inotawa Lodge bij Puerto Maldonado... last but not least gaat hier zeker op. Na de mislukte poging gaat het de volgende dag wel goed en landen we op het vliegveld van Puerto Maldonado aan de Madre de Dios rivier, als we uitstappen lopen we tegen een muur van warmte en vochtigheid op, dat is wel even wat anders dan de gortdroge lucht in de Andes. Hier dus geen gesprongen lippen meer maar wel weer oppassen voor zonnebrand en mosquitos.

Bij de uitgang staat onze gids Victor al te wachten, hij brengt ons naar een grote bus en wij nemen plaats in afwachting van meer gasten. Die blijken er nog niet te zijn dus hebben we de hele bus voor ons zelf. We rijden weg en zien direkt dat we in een hele andere wereld zijn gekomen, het is er vlak en stoffig en de bebouwing bestaat vooral uit halfafgebouwde houten huisjes al dan niet op palen. Het lijkt in de verte een beetje op wat we in Maleisie hebben gezien maar nu met een heel andere cultuur er omheen.

We hebben direkt een klik met Victor die heel enthousiast en open verteld over alles wat we zien, de eerste stop is het kantoortje waar we onze bagage kunnen stallen. Dan gaat het verder naar Puerto Maldonado waar we een stadstour krijgen, er gaan nog een gids en een meisje mee, Arno en Kathy. Arno blijkt een duitse jongen die hier is blijven plakken in 2001 en inmiddels getrouwd is met een Peruaanse, Kathy is een Frans meisje van 21 jaar dat in Amerika studeerd en momenteel werkt in een bergdorpje in Ollantaytambo. Haar doel is om de mensen van de bergdorpjes te bereiken en te zorgen dat deze zich bewuster van goede voeding voor de kids, medicijnen en geboorteplanning worden. Zij spreekt inmiddels vloeiend Spaans en woont bij een gastgezin in een probleemwijk in de buurt van Cusco.Iedere dag loopt zij 1,5 uur van en naar haar project met een eind hout om eventuele belagers van zich af te slaan... Heftig om te horen! Maar zij verteld dat ze maar een keer er op los heeft geslagen heeft en toen bleek het een man te zijn die zijn schaap kwijt was. De arme man kwam uit het niets uit de bosjes maar begreep haar actie volledig overigens! En dan te weten dat de moeder van Kathy zich zorgen maakt over het feit dat zij bij het gastgezin geen stromend water en electriciteit heeft...Wij vinden haar in ieder geval a tough woman!!

Viktor laat ons de brug over de Madre de Dios zien die lijkt op de Golden Gate in San Francisco. De schaduwkant van de brug is wel dat de veerboten die het transport vroeger verzorgden nu werkeloos aan de kant liggen Tja, ieder voordeel heb zijn nadeel zullen we maar zeggen. Wat ook opvalt is dat er hier minder auto's zijn, alles gebeurt met brommertjes, ook het taxivervoer, de taxibrommerchauffeurs zijn herkenbaar aan een geel helmpje en dito hesje. Na de stadstour gaan we naar een bar voor heerlijke verse sapjes en een stukje gegrild vlees.

Dan naar het kantoor terug om de bagage te organiseren want er mag niet te veel mee in boot naar de Inotawa Lodge.Inmiddels komen er nog een groepje Nederlanders aan en drie Peruaanse vrouwen uit Lima bij en dan ......vamos ! Onderweg vanuit de bus zien we het landschap aan ons voorbij trekken, de bebouwing wordt steeds dunner en al gauw zien we alleen af en toe nog een huisje op een plantage. Dan zijn we bij de rivier en mensen en bagage worden ingeladen voor de anderhalf uur durende boottocht naar de Lodge. Zeker geen straf, we hebben een goed zicht op de dicht begroeide oevers en stilletjes hopen we op een paar kaaimannen maar die zien we helaas niet. Ook aapjes en andere dieren laten zich nog niet zien. De lunch gebruiken we in de boot en die bestaat uit een in bananenblad gestoomd rijst gerecht met kip en veel groente,absoluut heerlijk!

Bij de Lodge aangekomen moeten we een lange trap op om op de oever te komen, de rivier staat in de regentijd duidelijk hoger, dan een eindje lopen en als de eerste bebouwing in zicht komt zijn de oohh's en aaahhh's niet van de lucht. Het ziet er geweldig uit, alles is heel natuurlijk ingepast in de natuur, huisjes van bamboe met palmbladeren dak en er zijn een paar grotere slaapvertrekken met wat minder privacy. We lopen verder naar de bar en ontmoeten daar de rest van de crew, Liliana die de bediening doet, Luisa de chefkok en Gonzalez die gids is en s'avonds de cocktails maakt. Onderweg hadden we al kennis gemaakt met de tuinmannen en de huishoudelijke dienst. Het voelt heel goed allemaal, Monique is door Liliana direct al tot "princessa" gebombardeerd. Na de kennismaking gaat het naar de bungalow voor een frisse douche en met fris bedoel ik ook fris, er is geen warm water en ook geen stroom op de kamer. Alleen bij de bar is er ' s avonds van 6 tot 10 stroom van een generator om van alles op te laden.Wel staan er,hoe gezellig, twee kaarsjes op elk een standaard met voor elke kaarsenstandaard 1 aansteker. Wie meer licht wil moet de zaklamp gebruiken...

Om 18.00 uur moeten we klaar zijn voor de avondwandeling door de jungle met Viktor. De wandeling is rond de Lodge en aangezien die midden in de jungle staat gaan we waarschijnlijk wel wat zien.

Bij de bar begint het al met een aantal nachtaapjes die in een enorme bamboe zitten. Dan begint de wandeling en zien we een grote taratula die door Viktor uit zijn holletje gelokt wordt daarna een slang, een paar vuurvliegjes met twee lampjes op de kop die aan en uit gaan(net een fietslampje) en pakt hij een sprinkhaan die er uitziet als een fris groen blaadje.

Na de wandeling is het tijd voor het diner, dit is ook hier weer geweldig met een heerlijk soepje vooraf dan een gerecht met veel groente, het nagerecht bestaat uit allerlei vers fruit.

Dan snel slapen want de volgende ochtend moeten we om 04.30 uur op voor de claylick, niet dat wij aan de klei likken, dat doen papagaaien en parkieten die op een aantal plekken langs de rivieroever stukjes klei eten om beschermd te zijn tegen toxines in fruit dat ze eten. Wie zou ze dat verteld hebben vraag je je af............???!

Na de claylick, waarbij we vooral de groene papegaaien hebben gezien, gaan we ontbijten en hebben even vrij voordat we een wandeling gaan maken over een plantage in de buurt, die wandeling is ook weer heel leerzaam, Victor laat ons een keur aan planten en bomen zien die in de keuken gebruikt worden. Zo is er een knoflookboom, wilde koriander, een soort gemberwortel en allerlei andere planten die zo uit de jungle de keuken in gaan.

We komen een verlaten hut tegen waar de termieten zich tegoed aan doen, onderweg zien we veel mooie bloemen waaronder prachtige Heleconia's die, zo laat Victor ons zien, voor vele versier doeleinden geschikt zijn. Er worden klauwen, oorbellen en een fopneus van gemaakt.. Na de lunch gaan we naar een meer om op piranha's te vissen, nu is vissen niet direct onze hobby maar we zien wel. Na een boottochtje zien we een familie capybara's, dit zijn reuzen marmotten die in en rond de rivier leven. Deze worden in tegenstelling tot de cavia's hier niet gegeten. Dan komen we na nog een mooie wandeling bij het meer waar de boot wacht en we het meer op gaan, Victor legt aan en de hengels worden uitgedeeld, het aas bestaat uit stukjes vlees en los geht's. Ik vang(wonder boven wonder ) de eerste piranha, het is een geelbuik, die door Victor van de haak gehaald wordt en krijgen uitleg over het visje. Piranha's zijn veel minder gevaarlijk dan alle verhalen en films doen geloven, volgens Victor kunnen we volledig veilig in het meer gaan zwemmen ook de aanwezige kaaimannen zouden geen probleem zijn..........we doen het toch maar niet.

Na de eindscore, Victor 3 piranha's 1 sardine, Monique 1 piranha en myself 2 stuks gaan we terug, tijdens de wandeling laat Viktor ons ook weer van alles zien en vooral ook horen. Op de terugweg in het donker gaan we proberen kaaimannen te spotten maar we zien helaas alleen een kleintje van een paar dagen oud. Daarna bij terugkomst weer een heerlijke maaltijd in de lodge en een goed gesprek met Victor onder het genot van een flesje peruaanse rode wijn van Tacama. Dan onder de douche en slapen onder de klamboe om uitgerust te zijn voor de volgende dag met weer veel activiteiten.

Die bestaan deze dag uit een boottocht naar het nationale park Tambopata met aansluitend een wandeling van 5 km naar een meer waar we reuzenotters hopen te zien. We zijn net onderweg als er een enorm lawaai uit de jungle komt, wij willen omkeren maar victor wenkt ons lachend dichterbij. Het blijken brulapen te zijn die hun territorium markeren. Brullen kunnen ze zeker, horen en zien vergaan je bijna. Na dit incident lopen we in een lekker tempo en in stilte verder waarbij Victor een eindje vooruit gaat om beter te kunnen spotten en dat lukt hem heel goed, we zien even verder de brulapen en tal van andere dieren.

Bij het meer nemen we plaats in een kano en koersen dicht langs de oever over een spiegelglad meer met alleen de junglegeluiden om ons heen. Een van die geluiden komt van een soort kalkoen die klinkt als een astmapatient en wordt daarom ook astmabird genoemd in de volksmond. Het is een gehijg van jewelste. Dan zien we beweging in het water, het is een hele familie otters die op het punt staat te gaan vissen. Ze vissen beter dan wij, in snel tempo wordt de ene na de andere piranha verorberd. Het is een geweldig gezicht, ze zijn de volledige alleenheersers van het meer en de enorme beesten glijden soepel door het water. Na dit geslaagde avontuur wandelen we dezelfde 5 km terug naar de boot die ook nu weer op tijd klaar ligt. De rest van deze dag kunnen we luieren, heerlijk....in de hangmat!!

De volgende dag moeten we weg maar op ons verzoek gaan we nog een keer naar de claylick om nog wat meer soorten papegaaien te zien. Dit betekend wel dat de wekker op half 5 moet maar dat hebben er voorover, ook Kathy gaat mee. Deze keer zien we inderdaad meer soorten en gaan dan voldaan terug om te ontbijten de de rugzakken in te pakken. Terug in Puerto Maldonado heeft Victor nog een verrassing, we gaan naar het zwembad en daarna lunchen in de stad, helemaal goed.

Dan naar het vliegveld en afscheid nemen waarna we al snel in het vliegtuig naar Lima zitten. De vlucht verloopt goed en op het vliegveld wacht onze taxi alweer, de rit duurt erg lang en is heel hectisch vanwege het spitsuur. De claxon is hierbij een onmisbaar instrument. Eindelijk komen dan bij hostal Buena Vista aan waar alles begon.

De volgende dag gebruikt Monique om alle vrije ruimte in de bagage op te vullen met Inka souveniers, dat lukt allemaal heel goed, daarna een broodje en dan wachten op de taxi naar het vliegveld voor de terugreis.

Groetjes Monique en Richard