Richard & Monique

Puno, Amantani en Taquile ........nieuwe poging

Ze levenvan visvangst en vervaardigen van textiel.Een aantal voor toeristen bereikbaar en daar zijn we nu naar onderweg. Op het eilandje aangekomen worden we begroet en krijgen uitleg van onze gids Lucho over het leven op de eilanden en het maken ervan. Dan is er vije tijd, we lopen over het eiland( een beleving die denk ik te vergelijken is met lopen op een rietveld in ons eigen Giethoorn. Overal staan hutjes en er is een centrale keuken, die helemaal nat gemaakt moet worden voor het vuur aangaat. redelijk verstandig lijkt me. We krijgen een inkijkje in een hutje waar naast een bed ook een enorme accu en een tv staat. Heel bijzonder. De accu wordt geladen door een klein zonnepaneeltje. Voor wat hoort wat dus worden we meegetroond naar een uitstalling van handwerk, vervaardigd op het eiland. We kunnen er niet omheen(o ..wat erg) om iets te kopen waar wij natuurlijk weer te veel voor betalen maar het is ze gegund.Na dit bezoek begint de 3 uur durende boottocht naar Amantani, een eiland in het meer waar ook Uros wonen die net als de rietmensen meer Quechua dan Spaans spreken. Quechua is de taal van de Inka's.

Op Amantani zulle we verblijven bij een lokale familie, best wel spannend dus, wat ga je aantreffen en hoe gaat de communicatie. Eenmaal op het meer rolt de boot flink heen en weer op een behoorlijke deining maar noch de kapitein noch de gids schijnen het een probleem te vinden dus alles is ok denk ik.
We komen bij het eiland aan na op de boot uitleg te hebben gekregen over wat ons te wachten staat voor wat betreft communicatie en voorzieningen en wordt ons op het hart gedrukt vooral geen 4 sterren kamer te verwachten en zoveel mogelijk te communiceren met de gast familie.Daar hadden we ons al op ingesteld ...iets als een donker klein kamertje zonder raam met iets als een bed met dikke ,zelf geweven dekens voor de mogelijk koude nacht en wellicht een gat in de grond als toilet...?
In het haventje staan ze ons al op te wachten, hier zal de verdeling plaats vinden die volgens een eigen systeem gaat. Wij mogen met Wendy en Ken (een paar uit Nieuw Zeeland}met Gloria en haar jongste van 3 mee, die ons gehuld in een hele mooie klederdracht meeneemt de berg op.
Na een behoorlijke klim, die er door de hoogte behoorlijk inhakt, komen we aan bij het huisje en wat schetst onze verbazing, een douche met wc wet stromend warm water en een geweldige kamer met 3 bedden en een fantastisch uitzicht op het Titicacameer. Dat we door de kieren van de houten vloer uitkijken op iets wat op een stal lijkt....het kan ons niet schelen...ons verblijf op Amantani is nu al een om nooit te vergeten.Wendy en Ken hebben een soortgelijke kamer, zijn ook helemaal onder de indruk. Helemaal goed dus.
Het is tijd voor de lunch, Dario roept ons en we gaan naar de keuken, nemen plaats aan een grote tafel waar we worden verrast met Quinoasoep en een tweede gang van gebakken kaas, oka (een soort wortel die een lichte asperge smaak heeft)aardappel en tomaat. Helemaal vegetarisch en onbespoten uit eigen teelt.
We hebben wat boodschappen en andere spullen meegenomen die we nu aanbieden, met name de oranje unoxmuts, meegenomen van thuis ,die lijkt op het plaatselijke hoofddeksel) wordt met grote hilariteit aangenomen. Verder zijn het dagelijkse boodschappen die moeilijk te krijgen zijn op het eiland die we hen aanbieden.
Na het eten even rusten voordat een wandeling naar de top van het eiland begint, dit is een zware tocht op bijna 4000 m met onze Papa Dario voorop komen na 3 kwartier hijgend als lokomotieven bij een splitsing. hier hebben we keuze uit twee toppen, Pacha Mamma en Pacha Tata. Unaniem wordt voor Pacha Tata gekozen omdat die aanzienlijk lager is. Onderweg naar boven kunnen we weer kiezen uit een groot aanbod plaatselijk handwerk.
De terugweg verloopt grotendeels in het donker (o ..wat is zo'n hoofdlampje toch handig)wat daardoor niet erg vlot gaat. Maar het lukt ons om zonder ongelukken terug te komen waarna we door een zoon van Dario terug gebracht worden naar onze familie.
De familie bestaat uit Dario Edgar 35, Gloria 33, Elvis John 14, Dario Robert 13 en Ericsson Stalin van 3, bijzondere namen. Nu is het tijd voor het diner, ook dit is weer geweldig met soep een vegetarische stoofpot en rijst. We drinken er muñathee bij die net geplukt is in de tuin.
Eigenijk wilden we rusten, maar Wendy en Ken hebben een kaartspel meegenomen met foto' s van Nieuw Zeeland erop en er moet direct gespeeld worden . Papa Dario, de 2 oudste zoons en wij met z'n vieren doen mee. Mama Gloria wast ondertussen af. Het spel is niet moeilijk en na een poosje lijkt het klaar te zijn maar er zit nog een staartje aan waardoor er geen eind aan komt dus moeten we passen omdat het tweede deel van het programma bijna begint. Dit is een feest in plaatselijke kledij waarbij het hele eiland in uitgenodigd, er komt een zak met kleren op tafel waarna de mannen in poncho met muts en de vrouwen in een prachtige rok ,blouse met bijbehorende hoofddoek worden gehuld.
Na weer een flinke wandeling , wederom in het donker en bergopwaarts,komen we bij het dorpshuis waar het feest al in volle gang is. Er klinkt mooie muziek en wordt al lekker gedanst. Na het nuttigen van een biertje vraag ik (Richard) onze tijdelijke mama Gloria ten dans und los geht's. Het gaat er wild aan toe, Papa Dario haakt in en daarna steeds meer mensen, Het mondt uiteindelijk uit in (wat schetst mijn verbazing) een oerhollandse polonaise. Geweldig!!
Na nog meer bier en dansen komen we kapot en veel te laat op de kamer want de volgende dag staat om 7uur het ontbijt klaar.
Na een wat onrustige nacht met vechten om verschuivende dekens zitten weom 7 uuraan het ontbijt dat wederom goed is. Na nog wat kado's te hebben gegeven en een foto gaan we afscheid nemen en brengt Dario ons naar de haven voor de boottocht naar Taquile (nee niet tequila), ook dit is een Urosvolk maar met weer een andere cultuur, hier gaat het ok de mutsen die door de mannen zelf worden gebreid (dit moeten ze kunnen om te mogen trouwen) en de kant waar de pluim hangt bepaalt wat voor status hij heeft single en zoeken naar verkering, single niet zoekende of getrouwd, weduwnaren dragen hem in stand single niet zoekend. Ook de kleur is bepalend, wit voor singles en gekleurd voor getrouwde mannen. de allereerste muts van de mannen op het eiland moeten overigens goed gemaakt anders wordt er niet getrouwd.
Ook hier weer het aanbod van handwerk natuurlijk. Het toilet bezoek is ook leuk, bij binnenkomst zit er een meisje die ons na betaling 3 stukjes toiletpapier overhandigd. erg milieuvriendelijk allemaal. Het is tijd voor de lunch in het gemeenschaps restaurant
waar de kaart bestaat ui omelet of forel. Dit menu is op het hele eiland hetzelfde en kost ook overal het zelfde, dat is nog eens handig. We kiezen de forel en die is fantastisch, zo uit het meer op het bord. Na het eten geeft Lucho ons uitleg over de gebruiken en kleding op het eiland. Er is bv geen politie, het eiland is door de bewoners aangekocht en alles wordt zelf afgehandeld. Bij diefstal of ander crimineel gedrag volgen zweepslagen. Er is heel weinig criminaliteit dus.
Tijd om terug te gaan, was de wandeling naar het dorp pittig te noemen, langs de andere kant terug is een aanslag op knieën en bovenbenen, 500 inkatreden naar beneden. Onderweg worden we tot grote frustratie ook nog ingehaald door een aantal oudere lokale vrouwen met bepakking die vlot huppelend naar beneden snellen. De bootreis terug verloopt verder zonder problemen waardoor we mooi op tijd weer in het hotel zijn voor een lekkere douche en daarna eten met Wendy en Ken. De volgende morgen om 7.15u worden we door een rammelende taxi naar het busstation gebracht voor de reis per luxe touringcar naar Cusco waar ik dit verhaal zit te schrijven. Vanaf Cusco gaat het via de Larestrek naar Machu Picchu .Inmiddels hebben we van Carlos een briefing gehad over onze trekking in de Andes. Er is goed nieuws ...we zijn maar met 3 personen totaal ,de andere deelnemer hebben we nog niet ontmoet ..dus we zijn benieuwd! Ook gaat er een paard mee waar we per persoon 5 kilo bagage aan mogen toevertrouwen...joepie dat scheelt zeulen! Ook gaat er een kok mee en iemand die het tentenkamp opslaat. Ook laat Carlos weten dat er ieder dag een happy hour wordt ingelast...
Er is ook minder nieuws ...het tijdstip waarop we worden opgehaald is vervroegd naar 0.400 uur in verband met een wegopbreking. Maar we raken niet ontmoedigd ,vandaag staat een relaxte dag in Cusco gepland en morgen is er weer een dag....de start van de trekking ..weer een nieuw avontuur....
groeten Richard en Monique

Reacties

Reacties

Gerrie

Is bij thuis komst de rugzak vol met leuke dingetjes,enMonique kan zich met spaans toch nog wat verstaanbaar maken?

pa en ma.

Drie keer is scheepsrecht,nu staat het verhaal er helemaal op. Jullie beleven heel wat,op naar het volgende avontuur.
Groetjes van ons.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!